Dagelijks leven

In de burnout zittende had dit op het dagelijks leven ook een praktische weerslag.

Bij regelmaat laat de rug zich behoorlijk horen en ook hoofdpijn.

Ook kon en kan ik veel moeilijker om met prikkels. Discussies trachten vermijden bv. Sneller boos en opgedraaid.

Zelfvertrouwen kelderde ook, onzekerheid en middelpunt van belangstelling vermijden.

Nog een van de grootste ergernissen is vermoedelijk het geheugen dat me in de steek laat. Er blijft weinig hangen, veel vergeten, amper kunnen concentreren.

Zelfs de spraak, bij regelmaat niet uit mijn woorden geraken, woorden in simpele zinnen omdraaien, zelfs stotter bij momenten.

Met dit alles kan je dan 2 dingen doen, blijven verder varen of er iets aan doen.

Ik deed aan een paar dingen iets en de rest niet, dacht dat het ok was.

Ontspanning was iets dat meer moet, ik probeer dan uitstappen te maken maar kan er amper tot niet van genieten.

Lichaam zelf besliste er uiteindelijk anders over.

De aanloop

Hoe ben ik uiteindelijk in het verhaal van burn-out geraakt…

Zonder het te beseffen.

Begin 2016 moet er iets geweest zijn dat mijn verstand soort ben switch maakte. Ik gaf mijn ontslag en ging opnieuw aan de slag in een job die voor de hand lag volgens mijn interesses.

Foute keuze blijkt later. (Alhoewel)

Bij de nieuwe werkgever ging het al vrij snel steeds moeizamer voor mezelf. Het soort werk was niet bepaald het probleem. Zo erg dat ik een bepaalde periode op soort van automatisch piloot ging werken.

In het kader van preventie van burnout had de toenmalige werkgever een aantal zaken geregeld in november.

Het is tijdens het gesprek met de energie coach dat burn-out voor het eerst op tafel komt… Uiteindelijk naar de huisarts geweest met hetzelfde verdict. Damn, dat komt aan…

En nu?

Heb vrij direct open kaart gespeeld met de werkgever, die zag ook dat er iets niet ok was. Ik ben daar in goed ondersteund door hun, daar ben ik ook dankbaar voor.

Een reeks van sessies bij de energie coach ging van start. Onderzoek naar hoe ver ik zat, welk stadia… Maar vooral opzoek naar de oorzaak/oorzaken. Gaandeweg is een en ander wel duidelijk geworden, zo ook onder andere dat mijn toenmalige job ècht niet meer mijn ding was.

De stap eerder dat jaar om van werk te veranderen is grotendeels door een onderbewuste actie geweest die me naar iets meer comfort zone duwde. Ik ben groot geworden in de zuivere IT, leek een logische zet. Toch niet blijkt zo.

Met uitermate veel geluk heb ik de kans gehad om terug te keren naar mij job van voorheen. Die deed ik graag en was er uiteindelijk ook goed in. Het ging mentaal al stuk beter.

Ook op privaat gebied waren er aantal uitdagingen om aan te pakken. Ook daar ging ik met aan de slag.

Echter bleef er toch een groot probleem, ontspanning.

Aard van het beestje om steeds door te gaan en bezig te blijven.

Bij de nieuwe/oud werkgever ging het goed tot ongeveer eind augustus/begin september.

Iets veranderde alles ging opnieuw er moeizaam. In samenspraak keken we naar mogelijkheden omdat ik toch wil blijven werken. De mogelijkheden lijken wel beperkt. Ik zette dus gewoon door.

Verslagen

Ik heb er mij zo lang mogelijk tegen verzet, het ontkennen en negeren…

Een 8 tal maanden na de eerste keer te horen “je hebt een burn-out” heeft het lichaam er genoeg van.

Ondanks het feit dat ik al een ruime periode in behandeling ben geweest voor burnout en me mentaal al stuk beter voelde.

De benen willen niet meer mee, trillende handen, hyperventilatie zijn enkele van de laatste symptomen die de druppel waren. STOP zegt je lichaam.

Het is niet meer van niet meer te willen, maar gewoon niet meer kunnen.

Gevolg, verplicht rust nemen. Eerst fysieke rust, het lichaam laten bekomen. En dat doet pijn, ongelooflijk. Alle opgebouwde spanning in de spieren komt langzaam los.

De opbouw naar dit punt is door niet naar je, mijn, eigen lichaam te luisteren.

Ook het willen herkennen dat er iets niet ok is, is zeer moeilijk. Ik ben een doorzetter, geef mij niet graag gewonnen.

En ach, iedereen zit toch in ongeveer dezelfde levensstijl, iedereen kan het toch aan is dan de gedachten. Of denkt ook iedereen het aan te blijven kunnen?

Het was tijd op de trots, want dat is het eigenlijk wel grotendeels, opzij te zetten. De signalen niet langer negeren. Ik had al langer het dokter advies om thuis te blijven, maar geloofde er moeilijk in.

Op de toch wel harde manier ga ik het nu moeten leren. Ademhaling is zo belangrijk, uiteraard, maar bewuste ademhaling mogelijks nog belangrijker.

Ik heb mezelf voor genomen om het niet meer zomaar te verzwijgen. Het heeft uiteindelijk heb zin. Er zullen mensen zijn die het begrijpen en er zullen er zijn die het niet begrijpen. Er zijn er die me steunen waar ik zeer dankbaar voor ben, ik al lijkt daar soms niet zo. Dit ga ik vooral zelf moeten aanpakken.

Je denkt jezelf wel te kennen, niet dus.

Een van de pistes is af en toe eens iets neerschrijven misschien. Muziek is absoluut een onmisbare tool voor mij.

Het neerschrijven helpt mij misschien ook mee de oorzaak te achterhalen, die is heden nog steeds een vraagteken. Ergens hoop ik misschien ook wel andere inzicht te kunnen helpen geven in hoe het zich uit.

Op korte termijn moet ik zorgen dat ik er binnenkort sta op mijn eigen huwelijk. Fysiek en mentaal, dat ik er van kan genieten, want is nu erg moeilijk.

Onlangs kreeg ik de mededeling “je bent somberder geworden, minder vrolijk”. Kwam opzich best wel aan maar niet geheel onverwacht.

Merk zelf ook dat het mij vaak slecht afgaat, naar feestje of event bv was een opgave om de energie te vinden, ondanks dat de zin er opzich wel is.

Vaak wil ik al weer vertrokken zijn eens we amper binnen zijn.

Opnieuw de energie vinden die leert te genieten en ontspannen…

Werk aan de winkel dus…